مدح و مرثیۀ امام حسن مجتبی علیهالسلام
ای مسـیح خـانـۀ مـولی المـوالی مجـتبی مـظهـر حُـسـن خـدای لایـزالی مـجـتـبی ابن شهـر آشـوب اینگـونه روایت میکند چون پیمبر صاحب شأن و جلالی مجتبی هم سیادت هم شرافت بهترین میراث توست وارث "مجـد" نـبـی کـوه کـمالی مجـتبی از تـبار یاس هستی بوی زهـرا میدهی بسکه مثل مـادرت پاک و زلالی مجتبی می روی عکس همه با دست پُر از خانهات رو به خانه میکنی با دست خالی مجتبی خود به دنبال یتـیمان می روی مثل عـلی در سخـاوت در کرامت بیمثالی مجتبی هرکجایی که قـدم بـرداشـتی از رحـمتت شـد مـتـمـوّل گـدای آن حـوالی مـجـتـبی حاتـم طایی به لطـفـت حـاتـم طـایی شده سـائلت بر هـم زده مال و مـنالی مجـتبی بیخود از خود میشوم وقتی صدایم میزنی با نگاهت میشوم حـالی به حالی مجتبی من حبیبک؟ من امیرک؟ من امامک؟ بیگمان تو جـواب روشن هر چه سـوالی مجـتبی "بالحسن" بال قنوتم شد که معراجی شدم ای نگـاهت بـاعث رشد و تعـالی مجتبی ذکر تو دارد طـراوت سیـنه را آباد کرد مثل جنگـلهای سرسبـز شـمالی مجـتبی خواب دیدم در حریم تو شب شعری به پاست شعر میخواندم در آن صحن خیالی مجتبی کام من مهر تو را از سیـنۀ مـادر گرفت بهـترین سـوغـاتی شـیـر حـلالی مجـتبی نـذر فـرش بـارگـاهـت با هـزاران آرزو عمر من طی شد به پای دار قالی مجتبی جان بگیرد با نگاهی مُرده غیر ممکن است با تو ممکـن میشود امـر محالی مجتبی چشمههای نور از شعر تو جاری میشود روشنایی بخش چشمان "وصالی" مجتبی دست و بال جانفدایت را نبندد وزن شعر بابی انتم و امی و نفسی و اهلی و مالی مجتبی به سیاهی ات قـسم چنـدین برابر میدهی هرکه خرج روضهات کرده ریالی مجتبی گر به دنیا بود عمرش حضرت شیخ صدوق مینوشت از غربتت صدها "امالی" مجتبی صلح تو زیر سر مردان از زن کمتر است زخـمی شمـشـیر اشـباح الرجالی مجتبی غـصۀ قـد کـمان آخـر کمانت کرده است گـریه داری با هـمین قـد هـلالی مجـتبی این هـمه مـوی سپـیـد تو حکـایت میکند کرده پیرت غصهای در خردسالی مجتبی پای هر بیتی که میگویم خجالت میکشم در خور شأن ات ندارم شعر عالی مجتبی |